Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2010

The discrete charm of the bourgeoisie…





Επειδή μεγάλωσα σε μία περιοχή που ήταν γνωστή και ως «μικρή Μόσχα», δεν γνώριζα όταν ήμουνα μικρή πως υπήρχαν άνθρωποι διαφορετικοί από την οικογένεια, τους συγγενείς και την γειτονιά μου. Δεν γνώριζα πως τα καλοκαίρια υπήρχαν παιδιά στην ηλικία μου που δεν δούλευαν αλλά αντίθετα πήγαιναν κατασκηνώσεις ή και πολυήμερες διακοπές με τον μπαμπά και την μαμά τους. Για να καταλάβετε δεν ήξερα καν πως υπήρχε ένα μέρος που λεγόταν Πρωταράς! Μαζί με τους φίλους μου αλητεύαμε στα χωράφια της γειτονιάς, χαζεύαμε αγόρια κορίτσια στο σφαιριστήριο και η μεγάλη μας έξοδος της Κυριακής ήταν στην θάλασσα του Μακένζι που ήταν μια γραφική παραλιακή παραγκούπολη… Με κάτι ανεκδιήγητα εστιατόρια με τσίγκους, τραπέζια ξύλινα, που έμοιαζαν με εκείνα τα τεράστια ξύλινα καρούλια για τα σύρματα που χρησιμοποιούσε τότε η CYTA. Το φθινόπωρο που άνοιγε το σχολείο δεν κάναμε φασαρία για καινούργια παπούτσια και μάρκες… Και επειδή όταν ήμουν εγώ γυμνάσιο οι υπολογιστές και γενικά οι ηλεκτρονικές συσκευές ήταν πράματα πανάκριβα και ήδη πολυτελείας, κανένας δεν ζητούσε τίποτε που να έφερνε τους γονείς του στην δύσκολη θέση να του πει «δεν μπορώ». Γενικά ήμασταν ένα προάστιο λιγάκι της παρακμής, λιγάκι της θολούρας, λιγάκι εκτός πραγματικότητας… Μέχρι που ήρθε στη ζωή μας ο Θάνος!!



Ο Θάνος ήταν από άλλο πλανήτη. Ειλικρινά! Καταρχήν ήταν μοναχογιός. Μοναχοπαίδι! Δεν είχε αδέλφια! Αυτό ήταν από μόνο του εκπληκτικό! Μετά οι γονείς του ήταν καθηγητές στο σχολείο μας! Δεν ήταν εργάτες σε εργοστάσιο, μηχανικοί αυτοκινήτων, καθαρίστριες, χτίστες, υδραυλικοί. Καθηγητές! Π΄ήγανε πανεπιστήμιο! Ζήσανε και σε άλλη χώρα! Και μετά είχε ένα τέλειο μεγάλο σπίτι… με γρασίδι… και είχε και δικό του δωμάτιο… και τελεία παιχνίδια και βιβλία και την πιο τέλεια συλλογή κόμικς του τότε (γνωστού μας) κόσμου….



Αλλά το πιο σημαντικό ο Θάνος ήταν το πιο καταδεκτικό παιδί του κόσμου… Ήρθε σε ένα κόσμο στον οποίο μπορούσε άνετα να γίνει βασιλιάς και αυτός δεν ήθελε τίποτε άλλο από του να γίνει υπήκοος. Παιδί μοναχικό, χωρίς αδέλφια, διψούσε να κάνει φίλους! Διψούσε να μοιραστεί τα παιχνίδια του. Διψούσε να μοιραστεί ακόμα και την αγάπη των γονιών του. Οι οποίοι γονείς, μποέμ και άνετοι τύποι, το διασκέδαζαν αφάνταστα με όλη αυτή την πιτσικαρία που μαζευόταν σπίτι τους… Οι γονείς του Θάνου μας τάιζαν, μας μάθαιναν πράγματα, μας έδιναν σχεδόν όσα και στο παιδί τους και μας έμαθαν πως υπήρχε ένα παράθυρο στον έξω κόσμο. Ειλικρινά. Ο Θάνος και οι γονείς του μας έδειξαν τότε πως είναι να έχεις επιλογές και στα κατοπινά χρόνια της ζωής μας, στάθηκαν δίπλα μας σαν φίλοι αληθινοί που μας καθοδήγησαν σε ένα καλύτερο αύριο… Κυρίως επειδή ήταν άνθρωποι απλοί και καταδεκτικοί… και επειδή μας έδειξαν πως υπάρχει και κάτι καλό να προσμένεις από την αστική τάξη…

5 σχόλια:

postbabylon είπε...

:-)

wraia istoria...
dierwtoumai poia en h mikrh mosxa...

Κκουλλάς είπε...

Πράγματι ωραία ιστορία φιλη Χέλεν, εθύμισε μου τα παιδικά μου χρόνια, αχ τζείνες οι παράγκες του Μακένζι, τι τζιαιροί τότε που μας επαίρναν κάποτε θάλασσα οι γονιοί μας.

Αλλά κυρίως τις ώρες που επερνούσαμε τζι εμείς στα χωράφια της γειτονιάς (τζαι στα "αρκάτζια" που ελάλεν η γιαγιά μου) ειδικά το καλοτζιαίριν μες το λάλλαρον.

Τζει πάνω στην άκρη του χωρκού, στα σύνορα, έξω που τους "ορίτζιναλ χωρκανούς", πεταξούμενοι στον προσφυγικό συνοικισμό, στους "πρόσφυγες" όπως ελαλούσαν τον συνοικισμό μας, σαμπώς τζαι μιλούσαν για κκιλίντζιρους !!

Στον δικό μας κόσμο, απομονωμένοι, που μας αθθυμούνταν οι λοιποί χωρκανοί άμαν είσιεν τίποτε μουχταροεκλογές ή ότιδήποτε άλλο τους εσύμφερεν τζαι θέλαν τη συμβολή μας. Τούτοι που πριν την εισβολή επηαίνναν στα χωρκά των γονιών μου ξυπόλητοι να πουλήσουν λάδιν τζαι πατάτες. Κατά τα άλλα εγίναμεν μετά εμείς παρακαθκιανής κατηγορίας πλάσματα.

Τζαι όντως, ναι, ακούαμεν περιγραφές για τον Πρωταράν τζαι νομίζαμεν πως ήταν Σευχέλλες, χαχαχαχα....ήντα τζιαιροί

Τα μοναχοπαίδια έτσι είναι όσον αφορά τη δίψα για φίλους, τζαι πιστεύκω έννεν ότι καλλύτερο να είσαι μοναχοπαίδι, ούτε και για τους γονείς. Μπράβο στους συγκεκριμένους πάντως

ρίτσα είπε...

ο κόσμος δεν είναι αυτό που πιστεύαμε μικροι...

είναι αυτό που πιστεύουμε τώρα;

είναι κάτι συγκεκριμένο;

πεεε, έπιαν με τωρά

oniropolos είπε...

k emena kapos etsi itan ta paidika mou xronia. mono p den ezisa se "mikri mosxa" k den gnwrisa kanena thano. mpouxtisa omws simera apo kapoious pou to "paizoun" thanoi.

Provato είπε...

έλεν οι τάξεις δεν έχουν σημασία, οι συμπεριφορές έχουν

xxx